Z miliona złożonych do modlitw palców wzlatująca przestrzeń!

Lecz zdjęło mnie z iglicy jak z haka Wnętrze – przerażenie.

Wyszydzony i opluty wśród poczwar rozdziawionych deszczem wiem.

Co znaczę ja o krok od filarów!
Te mury z odrąbanych skał – jak łby ponade mnie
zmartwychwstają z sarkofagu!

Kto wstrząsnął tą ciemnością nagiął –
i ogarnął?

Wiem. Obciążone Jezusami krzyże trzeba wyostrzyć w piony budowniczych drabin
i swoją wolę, zrównaną z niezgłębionym lazurem, swoją śmierć
z ostrołuku
trafić –

– I tam na kluczu sklepienia drga zamknięty pęd strzał –

– I trwać pod hurgotem głazów – szybujących coraz wyżej i wyżej
aż je, nie skończone, nagły zawrót
stoczy że szczytu
w dwie wieże, urwanie dna.

Kto pomyślał tę przepaść i odrzucił ją w górę!

Zobacz Tweeta od @vaticannews_it: https://twitter.com/vaticannews_it/status/1118196442609459200?s=09